Ludovico Einaudi

De daaropvolgende jaren componeerde hij voor ballet, film en theater en talrijke stukken voor orkest en ensemble, die werden uitgevoerd in La Scala van Milaan, het Parijse Ircam en Lincoln Center, in New York. Met het album "Stanze" (1992), een verzameling van zestien composities voor harpiste Cecilia Chailly, begon hij aan "een reis naar de essentie, waarbij hij probeerde een maximale expressieve intensiteit te bereiken met een minimum aan onmisbaarheden". Maar het was met "Le Onde" (1996), zijn eerste solo-album, dat hij echt de aandacht van de pianowereld trok, en daarop voortbouwde met zijn volgende release, "Eden Roc" (1999), waarin hij speelde met een strijkkwintet en doedoekmeester Djavan Gasparyan, en "I giorni" (2001), een cyclus van ballades voor piano geïnspireerd door een reis naar Mali

Twee jaar later keerde hij terug naar Afrika op uitnodiging van het Festival au Desert. Een nieuw album, "Diario Mali", met kora-meester Ballaké Sissoko, is uit deze ervaring voortgekomen. De partituur die hij in 2002 schreef voor de remake van "Doctor Zhivago", werd bekroond op het New York Film Festival, wat het groeiende prestige van zijn soundtracks bevestigt. Hij begon op steeds belangrijkere plaatsen op te treden.  De live-concerten in La Scala van Milaan, ook opgenomen op schijf, evenals de speciale concerten in de Hangar Bicocca en de Royal Albert Hall, markeerden de kroning van volledige artistieke expressie. In zijn volgende studioalbum, "Una mattina", uitgebracht in 2004, wordt Einaudi's muziek meer geconcentreerd en introspectief, terwijl het in het daaropvolgende "Divenire" wordt uitgebreid, gedreven door de sonoriteiten van het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra. Beide platen, die al de klassieke hitlijsten aanvoerden, haalden ook de poplijsten, een primeur. Tijdens de uitgebreide wereldtournee die volgde, stopte hij nooit met het schrijven van nieuwe muziek. In 2009 bracht hij "Cloudland" uit en "Nightbook", een nachtelijk, introspectief werk dat "de piano in alle richtingen projecteert, als een schaduw". Het hoogtepunt van zijn tournee was opnieuw de Royal Albert Hall.

Gedurende twee opeenvolgende zomers dirigeerde hij het Orchestra della Notte della Taranta, waarbij hij een visionaire muzikale leiding uitoefende die een stempel drukte op de traditionele muziek van het "zwarte land van de tarantola". In 2013 bracht hij "In a time lapse" uit, een reflectie over tijd, opgenomen in een klooster en "opgevat als een suite of als de hoofdstukken van één roman", waarin zijn piano werd begeleid door strijkers, percussie en elektronische sporen. De wereldtournee die volgde kende vele opmerkelijke optredens, zoals met name de concerten in het Sydney Opera House en in de Arena van Verona, maar ook de veelgeprezen voorstelling "Piano Africain". Het album "Elements", uitgebracht in 2015, kwam voort "uit het verlangen om opnieuw te beginnen, verschillende paden te bewandelen". Opgenomen over een tijdsspanne van drie maanden in zijn thuisstudio op het platteland van Langhe, "terwijl de lente ontplofte", werd het album "een kaart van gedachten en gevoelens, punten, lijnen, vormen en fragmenten van een voortdurende innerlijke stroom door mythe, Euclides, het periodiek systeem en Kandinsky's geschriften". Gedurende de volgende drie jaar verkocht de "Elements" tour zowel 's werelds belangrijkste poparena's als de meest gerenommeerde klassieke concertzalen uit. In 2016 voerde hij zijn "Elegy for the Arctic" uit, in opdracht van Greenpeace, op een drijvend platform te midden van het ijs in de Noordelijke IJszee. Hetzelfde jaar markeerde het debuut van "Dieci Notti" in Teatro Dal Verme, in Milaan, dat zou uitgroeien tot een jaarlijkse concertreeks met speciale evenementen, "om iets terug te geven aan een stad die me zoveel heeft gegeven".