Janine Jansen & Denis Kozhukhin

Meteen na het voltooien van zijn ‘2e Vioolsonate’ begon Brahms aan een volgende, maar het duurde nog twee jaar voor die af was. Zoals vaker draaide Brahms’ inspiratie pas op volle toeren als hij op vakantie was. Thun in Zwitserland, met zijn schitterende, diepblauwe meer, was een van zijn favoriete bestemmingen. In die ‘3e Vioolsonate’ valt Brahms zoals gewoonlijk met de deur in huis. Hij vertelt een verhaal met veel heftige emoties. Er volgt een nobel en diepzinnig adagio. Het lichte scherzo heeft een zweem van geheimzinnigheid, terwijl de finale volop drama en heftige beweging zit. Brahms zat zelf achter de piano tijdens de première in Boedapest in 1888. 

‘Onbegrijpelijk en zelfs beledigend’, zo noemde de beroemde Franse violist Rodolphe Kreutzer de door Beethoven aan hem opgedragen vioolsonate. Hij heeft hem dan ook nooit in het openbaar gespeeld. Kreutzer blonk uit in het spel van de lange lyrische lijnen en niet in het zeer virtuoze, springerige spel, waar deze sonate zo vol mee zit. Beethoven had hem dan ook gecomponeerd met een heel andere violist in het achterhoofd. Die heette George Bridgetower en was anders in meerdere opzichten. Ten eerste had hij nogal wat bekijks vanwege zijn donkere uiterlijk. Hij was een mulat. Het tweede deel van de sonate was tijdens de première nog zo vers dat Bridgetower over Beethovens schouder moest meelezen uit de pianopartij. En zelfs die was maar gedeeltelijk uitgeschreven in een soort muzieksteno. Beethoven improviseerde de rest erbij. Maar Bridgetower en hij kregen ruzie over een vrouw. Daarom droeg Beethoven deze sonate niet aan hem op, maar aan Kreutzer. Heerlijk virtuoze en diepzinnige muziek.