Grosvenor, Park, Ridout & Soltani

Frank Bridge, bekend als de leraar van Benjamin Britten, componeerde in een laatromantisch, soms wat Frans georiënteerd idioom. Zijn Fantasie is zeer sfeervol. Schumann is dan de romantiek ten top; hij schreef het pianokwartet toen hij in 1842 als in een eindeloze bevlieging het ene kamermuziekwerk na het andere uit zijn pen slingerde. Een zeer vitaal, lyrisch werk. Brahms maakt z’n opwachting als jongeman. Zijn Eerste pianokwartet is haast net zo romantisch als dat van Schumann – de twee waren bevriend – en slaat zowel duistere als lichtere tonen aan. Brahms moet zelf ook gesmuld hebben van het slotrondo. Een ‘all’ungarese’, op z’n Hongaars, waarmee in die tijd zigeunermuziek werd bedoeld. Brahms mocht graag plaatsnemen in cafeetjes waar de zigeuners aan je tafeltje kwamen staan musiceren. Dit rondo is wel één van de meest uitgelatene die hij schreef.