Mahan Esfahani

De Iraans-Amerikaanse klavecinist Mahan Esfahani heeft een missie. Hij moet wel want hij wil laten horen dat het klavecimbel helemaal een instrument van nu is. ‘Vooroordelen’, daarmee heeft hij van doen. ‘Ik moet er [bij critici] altijd op aandringen om ze los te laten. Men verwacht dat je als klavecinist de esthetiek en maniertjes van de oude-muziekbeweging omhelst. Dat doe ik niet.’ Hij voegt eraan toe: ‘Het hele idee is verkeerd dat iets net zo kan klinken als driehonderd jaar geleden.’ Is wat voor te zeggen en het is prachtig te zien hoe Esfahani het klavecimbel, dat we vooral kennen van de barokmuziek, de 21e eeuw binnensleept.

Esfahani combineert ‘oud’ met ‘modern’. De 20e-eeuwse Japanner Toru Takemitsu droomt melancholiek in zijn sfeerrijke Rain Dreaming. Poul Ruders is met Quick Step Rag wel heel up to date: voltooid in 2023... Hij schreef ‘m speciaal voor Esfahani. Die ook een tweetal Bachs speelt, vader en zoon. Zo helder, strak en prachtig georganiseerd als de vader Johann Sebastian componeerde, zo los en fantasierijk is zoon Carl Philipp Emanuel. Die reageerde daarmee enigszins op de ‘geleerdheid’ van zijn vader, zonder overigens zijn respect voor hem te verliezen. De suites van J.S. mogen dan ‘Engels’ heten, Bach liet zich meer leiden door de Franse klavecinistenstijl en die van de eveneens Franse luitisten.